طالبان و ادعای استقلال؟
طالبان به مناسبت خروج نیرو های امریکایی فردا ۳۱ آگست را رخصتی عمومی اعلان کرده اند.
از این روز در حالی تجلیل می‌شود که آمریکا عملن اختیار و عنان فضای کشور را در دست دارد و هوا پیما های بی سرنشین‌اش آزادانه بر آسمان افغانستان هر از گاهی گشت زنی می‌کنند. فرودگاه کابل و بگرام هنوز تحت کنترل کشور قطر (حافظ منافع آمریکا در منطقه) است. از این روز در حالی جشن گرفته می‌شود که امارت تروریستی طالب بدون کمک های مالی بی‌وقفهٔ آمریکا دوام و قوامش به خطر جدی مواجه است و وابستگی اش بر هیچ آدم گوشت و خون‌داری پنهان نیست.
ادعای شکست آمریکا و پیروزی بر نیروی اشغال‌گر از سوی طالبان مرغ مرده را به خنده می‌آورد. این نیروی تبهکار و مزدور چنان به چشم مردم خاک می‌زنند و لاف و گزاف می‌بافند که گویی مردم تحت سلطه‌ای شان همه کَر و کور و لال اند؛ هیچ نمی‌بینند و هیچ نمی‌دانند.
گروهی که با گروگان گیری میلیون ها انسان از جهان باجگیری می‌کند و با اعمال تبعیض قومی در برابر دیگران و کشتار و شکنجهٔ افراد ملکی و تحدید آزادی ها و سرکوب مردم پایه های حکومتش را محکم می‌کند، آمده
با بی‌شرمی و وقاحت تمام جشن پیروزی اش را می‌گیرد. معلوم نیست با این بدمستی و ابلهی به خود شان می‌خندند یا به ریش دنیا!
کدام حکومتی چنین رسوا در دنیا یافت می‌شود که دمار از روزگار مردمش در آورد و با اکت و ادای دروغین ادعای استقلال و آزادی در پیشگاه جهانیان نماید؟ کدام حکومتی در جهان یافت می‌شود که مردمش گلیم غم همواره کرده و بر بی سر انجامی و گرفتاری و فلاکت‌اش بگرید و سردمداران‌اش بر طبل مستی خود بکوبند و با پر رویی و بی تفاوتی به سرنوشت مردم خود نگاه کنند؟ کدام کشور آزاده و مستقلی در جهان یافت می‌شود که کارگزارانش وابسته و مزدور گوش به فرمان این یا آن کشور دور و نزدیک باشد؟!
